Աշնանային արձակուրդ

1. Իմ գրադարանը

2. Աշնանային ֆոտոպատում

 Աշունը իմ քաղաքում, իմ բակում, իմ գյուղում, իմ այգում… և այս ամենը իմ ֆոտոխցիկից/ իմ նկարած աշունը/:

3. Թումանյանի «Սասունցի Դավիթը» կարդալ ու ինչքան կարող եք բերանացի (անագիր) սովորել:

Ընտանիք

Ես այսօր գնացել եմ ծաղիկների լաբորատորիա: Այնտեղ շատ գեղեցիկ ծաղիկներ կային: Կարծես ես ծաղիկներ աշխարում լինեի: Լաբորատորիայում  ծաղիկները շատ հոտավետ էին  , սենյակը լցված էր անուշ բուրմունքով: Ծաղկանոցի կողքին կար սրահ, որտեղ ապրում էին բազմաթիվ կենիդանիներ, թռչուններ՝ թութակներ, ծովախոզուկներ և այլն:  Լաբորատորիայի ղեկավարը՝ ընկեր Շողիկը մեզ հետ շատ հետաքրքիր և ուսուցանող  խաղ խաղաց:  Այտ խաղը ինձ սովորեցրեց մի շատ հետաքրքիր բույս նա շատ նման էր բամբակի, որի անունն էր, գացանիա: նաև ընկեր շողիկը մեզ նվիրեց մի շատ հետաքրքիր, նաև կարելի էր ասել մեծ, հոտավևտ մի բույս, որը պետք էր մենք նվիրենք ընկեր Շողիկի կողմից, և իհարկե նաև մի մասով էլ մեր կողմից: Այդ բույսի անունը կոչվում էր Ռեո: Մի խոսքով ինձ շատ դուր եկավ այնտեղ: Կցանկանայի նորից այնտեղ գնալ:

Ես այսօր գնացել եմ ծաղիկների լաբորատորիա: Այնտեղ շատ գեղեցիկ ծաղիկներ կային: Կարծես ես ծաղիկներ աշխարում լինեի: Լաբորատորիայում  ծաղիկները շատ հոտավետ էին  , սենյակը լցված էր անուշ բուրմունքով: Ծաղկանոցի կողքին կար սրահ, որտեղ ապրում էին բազմաթիվ կենիդանիներ, թռչուններ՝ թութակներ, ծովախոզուկներ և այլն:  Լաբորատորիայի ղեկավարը՝ ընկեր Շողիկը մեզ հետ շատ հետաքրքիր և ուսուցանող  խաղ խաղաց: Ինձ այնտեղ շատ դուր: 

Հանդիպում տիար Բլեյանի հետ

Ես գնացել էի դպրոցի 30-ամյակին նվիրված ասուլիսին մասնակցելու: Շատ ուրախ անցավ այնտեղ, տիար Բլեյանը պատմեց շատ-շատ բաներ, մենք բոլորս տիար Բլեյանին հարցեր տվեցինք, և անպայման խելացի հարցեր էինք տալիս: Մենք մեր դպրոցից գնացինք մի քանի 4-րդ դասարանցիներով, որոնց մեջ նաև ես էի և մի քանի 5-դասարանցիներ: Ես տիար Բլեյանին մեկ հարց տվեցի, բայց կարևորը, որ խելացի հարց էր: Ես երբ ինձ կանչեցին, որ հարց տամ շատ ամաչեցի, բայց հետո հասկացա, որ եթե վատ բան չես անում, պետք չէ ոչ մի բանից ամաչել կամ վախենալ, ես շատ բաներ սովորեցի այնտեղ։ Ես շատ ուրախ էի, որ ինձ կանչեցին 30-ամյակին նվիրված ասոիլիսին: Կցանկանայի նորից գնալ այնտեղ։

Սիրով և հարգանքով 4-1դասարանի
            Եվա Խաչատրյան 

Իմ սիրելի կենդանին

Իմ սիրելի կենդանին շունն է:  Ես նրան սիրում եմ, որովհետև նա շատ հավատարիմ է բոլոր մարդկանց նկատմամբ: Նրանք  փրկում և պաշտպանում են մարդկան գողերից, սարսափելի կենդանիներից:   Ես ճիշտ է վախենում եմ շներից, բայց միևնույն ժամանակ հասկանում եմ, որ  նրանք ինձ չեն վնասի:  Շունը  ընտանի կենդանի է համարվում:  Դեռևս քարի դարից շունը համարվ ել է մարդու ընկերը: 

Հայաստանը մեր հայրենիքն է․․․․՝

Опубликовано Сентябрь 7, 2015 автором Իվետա Ջանազյան

Հայաստանը բոլոր հայերի հայրենիքն է: Դա նշանակում է, որ մենք այստեղ ենք ծնվել ու մեծացել։ Այստեղ են ծնվել նաև մեր նախնիները, մեր ծնողները, հարազատները, ընկերներն ու բարեկամները, շատ ու շատ ուրիշ մարդիկ։ Հայաստանը հայրենիքն է նաև այն միլիոնավոր հայերի, որոնք ապրում են հայրենիքից հեռու։

Հայաստանն իրենց երկիրն են համարում նաև այստեղ ապրող այլ ազգերի մարդիկ՝ եզդիներ, ռուսներ, ասորիներ, հույներ և ուրիշներ։

ՀԱՅԿԱԿԱՆ ԼԵՌՆԱՇԽԱՐՀ (ավանդապատում) — Ասում են, որ շատ դարեր առաջ հայոց լեռները հաղթան­դամ ու հսկա եղբայրներ են եղել: Առավոտյան արթնանալով’ նրանք սովորություն են ունեցել նախ կապել իրենց գոտիները, հետո միայն բարևել իրար: Բայց երբ եղբայրները ծերանում են, էլ չեն կարողանում այդքան վաղ արթնանալ: Մի օր էլ, ուշ արթ­նանալով, նրանք մոռանում են կապել գոտիները և, հակառակ սովորության, իրար բարևում են առանց գոտիները կապելու: Աստված, տեսնելով այդ, պատ­ժում է եղբայրներին. նրանք քարանում են և դառնում լեռներ, նրանց գոտիները դառնում են կանաչ դաշտեր, իսկ արցունքները՝ անմահական աղբյուրներ:

Հայկական լեռնաշխարհի ամենահայտնի և ամենաբարձր լեռը Արարատն է՝ 5165 մ բարձրությամբ, որին հայերը անվանել են նաև Մեծ Մասիս, իսկ Հայաստանի Հանրապետության բարձր գագաթը Արագածն է՝ 4090մ։

Հայոց հայրենիքի ձևավորման ուղին շատ գեղեցիկ է ներկայ ացրել Մովսես Խորենացին՝ մեր Պատմահայրը: Նա գրում է, որ բռնակալ Բելին հաղթելուց հետո Հայկ Նահապետի որդիներն ու թոռները բնակու­թյուն հաստատեցին Հայկական լեռնաշխար­հի տարբեր վայրերում, հիմնեցին բնակավայ­րեր և դարձան գերդաստանների նահապետներ:

Այնուհետև Հայկից սերած նահապետները ժամանակի ընթացքում միավորվեցին և ստեղծեցին միասնական հայկական թագավորություն:

Ապրելով իրենց հայրենիքում, հայ ժողովրդի զավակները մշտապես շենացրել ու ծաղկեցրել են հայրենի երկիրը, պաշտ- պանել այն թշնամիներից: Նրանք այդ հողի վրա կառուցել են ամրոցներ, տաճարներ, պալատներ, եկեղեցիներ, խաչքարեր և այլ հուշարձաններ:

Առաջադրանք՝

• Ինչ եք հասկանում հայրենիք ասելով:
• Ես հասկանում եմ, որ ես Հայաստանում եմ ծնվել և իմ ամբողջ ընտանիքը:
• Պատմիր քո և ընտանիքիդ անդամների ծննդավայրի մասին, որտեղ են ծնվել:
• Ես, իմ մայրիկս հայրիկս, տատիկս, պապիկս և երկու եղբայրներս  հայ են:

իկ,-ուկ,-ակ,-ուտյուն,                Առաջադրանք

-արան,-անոց,-ան,-դժ,

-չ,-տ-,

Ուլիկ, սկյուռիկ, շնիկ, պանրիկ , գնդիկ, մարդիք, փոքրիկ, ճուտիկ, վագռիկ, մկնիկ,

Իշուկ, ճամպրուկ,

Խաղաղություն, առողջուտուն, ընտրուտյուն, լռուտյուն, բարիուտյուն, չարուտյուն, , փրկուտյունփրկուտյուն, հոքեբանուտյուն, գողուտյուն

Ամառանոց, գազազանոց, գժանոց, ախպանոց, հյուրանոց, բժշկանոց,

Տնակ, գնդակ, առվակ, դատարան, թանգարան, լսարան, մանրագիտարան, Հայաստան, ՈՒզբեկստան, Հունաստան, Վրաստան, Չինաստան,

Տպարան, զուգարան ճաշարան, պետքարան

Խոզանոց,

Իմ ամառային արձակուրդը

Ես իմ ամառային արձակուրդը շատ հետաքրքիր եմ անցկացրել: Ես գնացել եմ տարբեր վայրեր: Առաջինը  ճամփորդել եմ տատիկիս և պապիկիս հետ: Մենք գնացինք Վրաստան:  Այնտեղ ես սովորեցի լողալ: Ծանոթացա նոր ընկերներիս հետ, որոնք այլ ազգի էին: Վրաստանում նստեցի ճոպանուղի : Վերևից շատ գեղեցիկ Էր տեսարանը, մենք տեսանք երգող շատրվաններ, լուսավոր շենքեր: Երկու շաբաթ անցկացնելուց հետո մենք վերադարձանք իմ սիրելի երկիրը՝ Հայաստանը:
Իմ ճամփորդությունը այդքանով չավարտվեց, այնուհետև մենք գնացինք Սևան և մեր  սիրելի ամառանոցը, որը գտնվում է Ձորագյուղում:
Ես գոհ եմ իմ ամառային արձակուրդից: Կցանկանայի որ նորից ճամփորդեի, այս անգամ ավելի ու ավելի գեղեցիկ  վայրեր:

                                Հետաքրքիր թեմա ամռային արձակուրդին

Ես իմ ամառային արձակուրդի ժամանակ շատ հետաքրքիր գրքեր եմ կարդացել,

Նրանք տպավորիչ էին իմ հանդեպ: Այդ գրքերը նույնպես ինձ շատ բաներ սովորացրեց: Ես կարդացել եմ միքանի գրքեր վորոնց ես հիմա կներկայացնեմ,

Առաջին տպավորիչ գիրքը <<Աշխարհի հրաշալիքներ>> գիրքներ, նա պատմում եր,

Որ աշխարհում կա 7 հրաշալիք: Նա պատմեց բուրգերի մասին Չինաստանի մեծ պատի մասին նրանք շատ գեղեցիկ էին , իսկապես, որ նրանք իրենցից ներկայացնում են հրաշալիք, որովհետև նրանք շատ գեղեցիկ էին: Հաջորթ իմ գիրքը Անահիտն էր

Նա շատ լավ-միկողմից հուզիչ և միկողմից հետաքրքիր հեքիաթ էր, որը ես պարզապես կարդացել եմ վերհիշելու համար: Ինձ հետաքրքիր էր վորտեղ հարուստ տղան ուզում եր ամուսնանալ ախքատ և մի կողմից բարի, գեղեցիկ, հոքատար աղջկա հետ:Ինձ հետաքրքիր էր, վոր հարուստ տղան չնայեց Անահիտը հարուստ աղջիկ է թե ախքատ նա Անահիտին միանքամից սեր խոստոանեց իր սերը: Ու նրանք ամուսնացան իրար հետ և ապրեցին հաշտ իրար հետ: Ես այսքանն էի կարդացել ինձ դուր եկավ իմ կարդացածը, կուզենայի նորից կարդալ սրանից ավելի հետաքրք հեքիաթը:

Սիրով Եվայից

4-1 դասարան:

Ամենա-ամենա զարմանալի մոլորակը

                                                       Ամենա-ամենա մոլորակը

Կար-չկար մի գեղեցիկ աղջիկ կար: Նրա անունը Եվա էր:  Նա շատ հետաքրքրասեր  աղջիկ էր: Միշտ երազում էր տեսնել տիեզերքի  ամենա-ամենա զարմանալի մոլորակը:
Մի անգամ, գիշերը, երբ նայում էր աստղերին, նա խնդրեց լուսինին, որ իրեն տանի այլ  մոլորակ՝ ամենազարմանալի մոլորակը:
Եվան աչքերը փակեց, հաշվեց մինչև տասը, արագ պտույտ արեց և թռավ տիեզերք: Նա շրջում էր մոլորակներով մեկ  և ուզում էր հասկանալ, ո՞րն է ամենազարմանալի մոլորակը: Նա շրջեց և գտավ մի մոլորակ,  այդ մոլորակը ամբողջովին  կանաչապատ էր: Այնտեղ շատ երեխաներ կային,  մի մասը  երեխաներից   լողում էր, մյուս մասը՝  հեծանիվ վարում, և   մի քանիսն էլ՝ աշխատում էին համակարգիչներով, իսկ մեծերը  շատ բարի և խելացի մարդիկ էին : Եվան շատ էր ուզում հասկանալ, թե ո՞ր մոլորակում է հայտնվել, որտե՞ղ է ինքը, ինչո՞ւ են այդքան շատ երեխաներ: Շրջելով նա տեսավ մի վահանակ, որի վրա մեծ տառերով  գրված էր «Մխիթար Սեբաստացի» կրթահամալիր:  Նա շատ ուրախացավ  և  գնաց   իր ընկերների մոտ,  իր ամենա-ամենա մոլորակում:

Մանչուկը ու նրա ընկերը

Կար-չկար մի աղքատ ընտանիք: Նրանց հարևանությամբ ապրում էր շատ հարուստ ընտանիք: Աղքատ ընտանիքի փոքր տղան սովորում էր դպրոցում:  Դպրոցում նրան
բոլորը ծաղրում էին, քանի որ նա դպրոց էր գալիս պատառոտված և մաշված շորերով:
Դասարան եկավ նորեկ մի տղա: Նրա աչքերից երևում էր, որ նա ընկերասեր է:
Նրա անունը Մանչուկ էր: Մանչուկը արագ ընկերացավ աղքատ տղայի հետ, և նույնիսկ
անվանում էր աենա-ամենա: Բայց այդ երկուսի վրա բոլորը ծաղրում էին, քանի որ
դասարանում կար այն տղան, որը ապրում էր աղքատ  տղայի հարևանությամբ և նա
շատ հարուստ էր: Համադասարանցիները  հենց այդ տղային են անվանում Ամենա-ամենա:
Շուտով եկավ քնությունների օրը: Ամենաառաջինը վերջացրեց աղքատ տղան, իսկ ամենավերջինը հարուստ տղան և նրա ընկերները: Հջորդ օրը ասեցին քնությունների
պատասխանները: Ամենալավը գրեր էր  աղքատ տղան և նրա միակ ընկերը: Բոլոր ուսուցիչները գովում էին աղքատ տղային և իր ընկեր՝ Մանչուկին, և նույնիսկ անվանեցին ամենա-ամենա:

Հետաքրքիր պահ

Այսօր ես և մեր դասարանցի Նորիկը մասնակցել ենք կլոր սեղանի:
Մենք այնտեղ պատմեցինք մեր բլոգների մասին, թե ինչպե՞ս ենք այն օգտագործում:
Ես մի պահ ամանչում էի խոսալուց, բայց հետո սովորեցի և էլ չվախեցա:
Այնտեղ բոլորը ինձ էին լսում: Ես մտածում էի, թե ես երազում էի,
բայց ես գիտեի, որ դա իրականություն էր:
Ես գոհ եմ, որ մասնակցեցի և ներկայացա իմ կյանքում առաջին կլոր սեղանին:

Իմ մասին

Ես Եվա Խաչատրյանն եմ: Սովորում եմ <<Մխիթար Սեբաստացի>> կրթահամալիրում:
Ես շատ զբաղված աղջիկ եմ: Հաճախում եմ մարմնամարզության, գեղասահքի,  խորիոգրաֆիայի, պարի խմբակներ:  Ազատ ժամանակ սիրում եմ ընթերցել ընկերներիս  բլոգների նյութերը: Սիրում եմ ճամփորդել, երգել, պարել: Երազում եմ հաղթանակների մասին ցանկացած սպորտաձևում:

Ճամփորդության մասին

Այսօր ես գնացել էի ճամփորդության, այնտեղ շատ լավ անցավ: Այս անգամ ներկայացումը մնացած բոլորից տարբերվում էր, քանր որ  այնտեղ դերասաններ չկային,այլ՝ հատուկ սարքի միջոցով դիտում էինք մուլտֆիլմ:Միայն այն դուր չեկավ, որ ռուսերեն էր:Կցանկանայի հայերեն լիներ,որ ավելի մատչելի ու հետաքրքիր լիներ ինձ համար:

Ռադիոնյութեր

Բադիկներ-ռադիոնյութ

Տիզ-Տիզ-ակլատիզ

Ռադիոնյութ

Զատիկի մասին

Ռադիոնյութ- Զատիկ

Համով ուտեստ տիար Բլեյանի համար

Ռադիոնյութ

Առաջադրանք

Երեսուն, քառասուն, հիսուն, վաթսուն, յոթանասուն, ութսուն, իննսուն, հարյուր:

Իմ հայրիկը երեսուն տարեկան է :
Իմ քույրիկը դառնում է երեսուն տարեկան:
Ես շուտով կդառնամ երեսուն տարեկան:
Իմ մորաքույրը մեկ տարուց կդառնա քառասուն տարեկան:
Իմ պայուսակում կա քառասուն հատ գիրք:
Ես կարդացել եմ քառասուն հատ գիրք:
Ես հիսուն օրից կգնամ Իտալիա:
Իմ ծննդյան տոնի արթիվ իմ մայրիկը ինձ նվիրեց հիսուն հատ կոնֆետ:
Մեր դասարանի Արմանը կերել է հիսուն հատ բրդուջ:
Ես կարող եմ կարել հիսուն հատ համազգեստ:
Ես գնում եմ առնելու վաթսուն հատ ժամացույց:
Իմ պապիկի մայրիկը դառնում է յոթանասուն տարեկան:
Ես նստած եմ յոթանասուներորդ սեղանի: մոտ
Եթե իմ մայրիկը ինձ նվիրի երեք հատ մատիտ, ապա ինձ մոտ կլինի յոթանասուն հատ մատիտ:
Իմ համակարգչի լիցքը ութսուն տոկոս է:

Ճամփորդության մասին

Այսօր մենք մեր դասարանով գնացել ենք ճամփորդության՝ Դոնալդ Բիսեթ հեքիաթները դիտելու: Այնտեղ շատ -շատ լավ անցավ, ինձ դուր եկավ Դոնալդ
Բիսեթի  հեքիաթների հիման վրա ներկայացումները: Բեմադրեցին գրեթե նրա բլոր հեքիաթները, մոտավորապես՝  9-ը հեքիաթներ: Այնտեղ, թատրոնի դերասանները, շատ լավ խաղացին, որ ինձ թվաց, ոչ թե հեքիաթներ են, այլ  իրական պատմություններ: Ինձ ամենաշատը իր հեքիաթներից դուր եկավ (Մոռացված ծննդյան օրը) կցանկանայի նորից
գնալ և տեսնել:

Դոնալդ Բիսեթ «Մոռացված ծննդյան օրը»

Ռադիոնյութ

                                         
Դոնալդ Բիսեթ «Մոռացված ծննդյան օրը»

Կար չկար՝ աշխարհում մի մեծ փիղ կար։ Նա ապրում էր Ուիփսնեյդյան կենդանաբանական այգում իր կնոջ ու ձագի հետ, որի անունը Յալմար էր։

Փիղ֊հայրիկը շատ մեծ էր։ Փիղ֊մայրիկն էլ էր մեծ։ Եվ նույնիսկ Յալմարին ոչ ոք չէր կարող ասել, թե փոքր է։ Փղերը փոքրիկ չեն լինում։ Մի գեղեցիկ օր էլ Փիղ֊մայրիկը եւ Փիղ֊ձագուկը տեսան, որ Փիղ֊հայրիկը կանգնած է գլխի վրա։

— Ի՞նչ է պատահել,— հարցրեց Փիղ֊մայրիկը։

— Ուզում եմ մի բան հիշել,— պատասխանեց Փիղ֊հայրիկը։

— Ի՞նչ ես ուզում հիշել։

— Եթե իմանայի,— պատասխանեց Փիղ֊հայրիկը, այսպես չէի տանջվի։ Ճի՞շտ է, թանկագինս։

— Յալմար,— ասաց Փիղ֊մայրիկը։— Շուտ վազիր ու գտիր այն, ինչ մոռացել է հայրիկը։

Ու Յալմարը վազեց նախ ճանապարհով, հետո բարձրացավ բամբուկների պուրակի մոտի բլրակը ու նստեց մի քիչ շունչ առնելու եւ նայելու համար, թե ինչպես են ամպերը երկնքում բռնոցի խաղում։

Հանկարծ նրա ականջով ընկավ ինչ֊որ մեկի լացի ձայնը։ Լալիս էին շատ մոտիկ մի տեղ, թեև Յալմարը չէր տեսնում, թե ով է։

Ուստի նա ասաց․

— Մի լա… Ուզո՞ւմ ես, օգնեմ քեզ։

Լացը դադարեց։

— Դու ո՞վ ես,— հարցրեց Յալմարը։

— Մոռացված ծննդյան օրը։ Եվ չգիտեմ, թե ումն եմ։

— Վա՛յ,— ասաց Յալմարը։— Ա՜յ քեզ բան։ Իսկ տոնական տորթ ունե՞ս։

— Իհարկե։ Առանց տորթի՝ ի՞նչ ծննդյան օր։ Իմ տորթի վրա վեց հատ մոմ կա։ Ուրեմն, այսօր լրանում է ինչ֊որ մեկի վեց տարին։

«Ինչ լավ է, երբ վեց տարեկան ես,— մտածեց Յալմարը։— Շատ լավ է։ Գրեթե այնքան լավ, որքան՝ յոթը։ Հինգ տարին էլ վատ չէ, այսինքն՝ չորսն էլ՝ ոչինչ։ Բայց եթե ութ տարեկան ես… երբ ութ տարեկան ես, ուրեմն, արդեն կիսով չափ մեծահասակ ես։ Բայց, թերևս, ամենից լավն այն է, երբ վեց տարեկան ես»։

— Ափսո՜ս, շա՛տ ափսոս,— ասաց նա։— Բայց քեզ օգնել չեմ կարող։ Ես ուղղակի չգիտեմ, թե ով է մոռացել իր ծննդյան օրը։

Ու Յալմարը տուն շտապեց։ Երբ ներս մտավ, Փիղ֊հայրիկը արդեն ոչ թե գլխի վրա էր կանգնած, այլ սեղանի մոտ նստած՝ ճաշում էր։

— Հիշեցի,— ասաց Փիղ֊հայրիկը։— Ես այդպես էլ գիտեի, որ դա երեկ էր լինելու, կամ վաղը, կամ այսօր։ Այդպես էլ գիտեի։

— Ի՞նչը այսօր,— հարցրեց Յալմարը։

— Որ այսօր քո ծննդյան օրն է,— ասաց Փիղ֊մայրիկը, մտնելով սենյակ։— Այսօր դու լրացրիր քո վեց տարին։

Յալմարը շատ հուզվեց ու ետ վազեց դեպի բամբուկների պուրակի մոտ գտնվող բլրակը։

— Լսիր,— գոչեց նա։— Պարզվում է, որ դու Ի Մ ծննդյան օրն ես։ Այսօր լրանում է իմ վեց տարին։

— Հու֊ռա,— գոչեց մոռացված ծննդյան օրը։— Հուռա, հուռա, հուռա։

Երեկոյան թեյելիս, Յալմարը մի տոնական տորթ ստացավ՝ վրան էլ վեց մոմ։ Նա կնճիթը ձգեց ու միանգամից փչեց֊մարեց բոլոր մոմերը։

«Ինչ լա՜վ է,— մտածեց նա։— Շատ լավ է, երբ վեց տարեկան ես»։

Դոնալդ Բիսեթ «Ղիփն ու գիհին »

Հեռավոր, շատ հեռավոր ժամանակներում բլուրների միջեւ ընկած աճում էր գիհին։

Նա երբեք քաղաք չէր տեսել, բայց շատ լավ գիտեր, թե ինչպիսին է քաղաքի կյանքը, որովհետեւ քամին միշտ էլ նորություններ էր բերում։

Քամին ծովից թռչում էր նախ դեպի քաղաք, իսկ հետո անմարդաբնակ կանաչ բլուրներով հասնում էր հովիտ, որտեղ աճում էր գիհին։ Եվ ծառը մերթ լսում էր ծովային շոգենավերի շչակների ձայնը, մերթ շների հաչոցը, մերթ մանուկների ծիծաղը, մերթ էլ ինչ֊որ մեկի հեռախոսային զրույցը։ Նրան էին հասնում ճայերի ճիչերն ու շոգեքարշերի սուլոցները։ Քամին նրան էր հասցնում բազմաթիվ ձայներ։

Գիհին սիրում էր լսել քամուն, ու երբ քամին մեղմանում էր, ծառն սկսում էր ձանձրանալ ու իրեն միայնակ էր զգում։ Շուրջը ոչ ոք չկար, միայն արեւն էր գլխավերեւում, կամ էլ լուսինն ու աստղերը։ Երբեմն նրա ճյուղերին նստում էին թռչունները, բայց դա էլ հազվադեպ էր պատահում։

Եվ մի գեղեցիկ առավոտ գիհին հանկարծ լսեց՝ թըմփ, թ ը մ փ, Թ Ը Մ Փ․ ձայնն ավելի էր սաստկանում, ս ա ս տ կ ա ն ո ւ մ, Ս Ա Ս Տ Կ Ա Ն Ո Ւ Մ։ Եվ հետո բլրակի գագաթին հայտնվեց Փ Ի Ղ Ը, որի անունը Ղ Ի Փ էր։

— Բարեւ,— ասաց փիղը։

— Բարեւ,— պատասխանեց գիհին։— Քո անունը Կենգուրո՞ւ է։

— Ինչպես թե… Ես փիղ եմ, անունս էլ՝ Ղիփ է։

— Ա՜֊ա՜,— ասաց գիհին։— Ուրախ եմ որ քեզ տեսա։

— Գիտե՞ս,— ասաց Ղիփը,— մեջքս քոր է գալիս։

Փիղը նստեց գիհու տակ ու մեջքը սկսեց քսել ծառաբնին։ Եվ քորն անմիջապես անցավ։

Եվ գիհին նրան առաջարկեց․

— Այն դեզից մի խուրձ խոտ վերցրու, նստիր կողքիս եւ մի քիչ զրուցենք։ Իսկ թե ուզենաս, ես նորից կքորեմ քո մեջքը։

Ղիփը մի խուրձ խոտ բերեց ու նստեց գիհու տակ, խոտն էլ դրեց կողքին, որ սիրտն ուզելուն պես՝ մի քիչ ուտի։ Փղերը խոտ շատ են սիրում։ Շոկոլադով թխվածքն էլ են սիրում, միայն թե Ղիփը թխվածք չուներ։

Այսպես նստած զրուցեցին, հետո փիղը ննջեց։ Եվ հովտում դարձյալ տիրեց լռություն։

Հանկարծ, որտեղից որտեղ, հայտնվեց մի պառավ։ Նստեց նրանց կողքին ու սկսեց կար անել։ Կարը արեց֊վերջացրեց եւ այն է ուզում էր ասեղը պահել, բայց անզգուշաբար ձեռքից գցեց խոտի դեզի մեջ։

Այո՜, հեշտ բան չկարծեք խոտի դեզում ասեղ գտնելը։

— Արթնացի՛ր,— ձայն տվեց նա փղին։— Օգնի՛ր, որ գտնեմ իմ ասեղը։

— Ղիփը արթնացավ ու մտածեց․ «Իհարկե, հեշտ բան է խոտի դեզում ասեղ գտնելը․ ոչ ոքի համար հեշտ բան չէ, բացի փղից»։

Նա կնճիթը ձգեց, փչեց խոտի վրա․ խոտը ցրիվ եկավ, իսկ ասեղը մնաց այնտեղ, ուր ընկել էր։ Չէ՞ որ ասեղը խոտից ծանր է։

— Այ ապրես,— ասաց պառավը եւ փղին շոկոլադով թխվածք տվեց։

Երբ պառավը գնաց, Ղիփը նստեց գիհու տակ, սկսեց խոտ ուտել, քորեց մեջքը, իսկ հետո ականջ դրեց քաղաքային նորություններին, որոնք բերում էր քամին։

Գիհին շատ ուրախ էր, որ փիղն ընդմիշտ մնաց իր հետ:

• Դուրս գրիր քամուն վերաբերվող հատվածը

Քամին ծովից թռչում էր նախ դեպի քաղաք, իսկ հետո անմարդաբնակ կանաչ բլուրներով հասնում էր հովիտ, որտեղ աճում էր գիհին։ Եվ ծառը մերթ լսում էր ծովային շոգենավերի շչակների ձայնը, մերթ շների հաչոցը, մերթ մանուկների ծիծաղը, մերթ էլ ինչ֊որ մեկի հեռախոսային զրույցը։ Նրան էին հասնում ճայերի ճիչերն ու շոգեքարշերի սուլոցները։ Քամին նրան էր հասցնում բազմաթիվ ձայներ

Դոնալդ Բիսեթ «Աշխարհը շուռ է եկել »

ДАТА: 28.04.2019 АВТОР: HRIPSIMEARAQELYANIBLOG1В ԸՆԹԵՐՑԱՐԱՆ

Ալիս անունով մի ագռավ էր ապրում։ Ավելի ծույլ ագռավ աշխարհը դեռ չէր տեսել։ Երբեմն նա նույնիսկ թռչելիս էլ էր քնում և շատ զարմանալի ու տարօրինակ երազներ էր տեսնում։

Մի անգամ նա այնքան խորն էր քնել, որ սկսեց շրջված թռչել, եւ մինչ թռչում էր՝ մի երազ տեսավ․ շրջված երազ…

Մռռան կատուն շատ էր սիրում մկներ որսալ։ Սպիտակեղենի զամբյուղում երկու մկնիկ տեսնելով, գաղտագողի մոտեցավ նրանց։

— Տե՛ս, տե՛ս՝ կատուն,— ասաց մի մուկը՝ մյուսին։— Հիմա մենք նրան կորսանք։

Մռռանը զարմացավ․ «Գժվե՞լ են… Մի՞թե մկները կատուներ են որսում»,— մտածեց նա։

Բայց երբ մկնիկները սկսեցին հալածել նրան, Մռռանը զարմանքից, առանց ետ նայելու հազիվ կարողացավ փախչել։

«Այսպիսի կյանք չի լինի․ ամեն ինչ հակառակ է, ամեն ինչ շրջված»,— մտածեց կատուն։

Ու այդ պահին էլ նրա դիմաց ելավ Հաֆ անունով վիթխարի շունը։ Հաֆը զայրացած գռմռաց Մռռանի վրա։

Մռռանը այն է, ուզում էր փախչել ու թաքնվել ծառի կատարին, բայց հանկարծ մտածեց․ «Եթե այս աշխարհը շուռ է եկել, ուրեմն Հաֆը ինքը պիտի փախչի ինձնից»։

Եվ Մռռանը նետվեց Հաճի վրա, իսկ Հաֆն էլ, հասկանալի է, հազիվ կարողացավ փախչել ու ազատել իր գլուխը։

«Այս ինչ հրաշք է,— մտածեց Մռռանը։— Կատուները շներին են հալածում, մկները կատուներ են որսում… Կյանքումս այդպիսի բան չեմ տեսել»։

Նրա աչքն ընկավ ճանապարհին ու տեսավ մի կաթնավաճառ, մի սայլակ ու մի ձի։

Սայլակին լծվել էր կաթնավաճառը, իսկ ձին նստել էր սայլակի վրա ու քշում էր նրան․ «Նո֊ո՜»։ Եվ կաթնավաճառն էլ հնազանդվելով, արագացնում էր ընթացքը։

Հետո Մռռանը հանդիպեց երկու երեխայի, որոնք իրենց ծնողների հետ էին։ Ու այդ երեխաները կշտամբում էին ծնողներին․

— Անպիտաններ… Հիմա տուն կհասնենք, եւ դուք անմիջապես կպառկեք քնելու։ Որպես պատիժ՝ ընթրիքից կզրկվեք։

— Ի֊ի֊ի՜… Էլ չենք անի,— հեծկլտում էին ծնողները։

Արդեն մթնում էր, բայց լուսնի ու աստղերի փոխարեն երկնքում փայլեց արեւը։

«Բայց հիմա գիշեր է,— մտածեց Մռռանը։— Իսկ գիշերով երկնքում հայտնվում են լուսինն ու աստղերը, էլ ի՞նչ գործ ունի այստեղ արեւը»։

— Հապա, հեռացի՛ր,— ասաց նա արեւին։

— Չեմ հեռանա,— ասաց արեւը։— Այս աշխարհը շուռ է եկել, եւ ես էլ պետք է գիշերները լուսավորեմ, որպեսզի ցերեկով էլ մի քիչ խաղալու ժամանակ ունենամ։

«Սրա վերջը ի՞նչ է լինելու»,— սարսափահար մտածեց Մռռանը։ Եվ պատահաբար վեր նայելով, տեսավ Ալիսին, որ թռչում էր շրջված՝ ոտքերը դեպի վեր։

— Հե՜յ, Ալիս։ Արթնացի՛ր,— գոչեց նա։

Ալիսը արթնացավ ու շարունակեց թռչել, ասես ոչինչ էլ չէր եղել։ Հենց այդ պահին էլ արեւը մայր մտավ, լուսինը ծագեց, աստղերը փայլեցին, կաթնավաճառի ձին սկսեց ինքը քաշել սայլակը, Հաֆը ընկավ Մռռանի ետեւից, իսկ Մռանն էլ մկներին այնքան հալածեց, մինչեւ նրանք դարձյալ թաքնվեցին սպիտակեղենի զամբյուղում։ Մռռանը զգաց, որ քաղցը տանջում է իրեն եւ խոհանոց շտապեց՝ ձուկ ուտելու եւ վրայից էլ կաթ խմելու համար։

Իսկ ծույլիկ Ալիսը վերադարձավ ծառի կատարին գտնվող իր բույնը, տեղավորվեց ու նորից քնեց։

— Ղա՜,— ասաց նա քնելիս։— Ինչ զվարճալի երազ էր։

• Պատմիր քո տեսած ամենահետաքրքիր երազը /կամ կուզեիր տեսնել/, մուտքագրիր, վերնագրիր, նկարիր և տեղադրիր բլոգում:

Ես  չեմ տեսել այդպիսի երազ, բայց շատ կուզենայի հետաքրքիր երազների

հանդիպեյի բայց ոչ թե վախենալու: